Rozgrywka składa się z czterech rund, a każda runda to inna pora roku. Grę zaczynamy wiosną, a kończymy po zimie. Podczas pór roku gracze będą starali się rozwijać swoje wioski poprzez pozyskiwanie nowych kafli budynków, zdobywanie surowców, dodatkowych umiejętności lub ulepszanie wcześniej wybudowanych budynków. Wszystko po to, aby na koniec gry uzbierać jak największą liczbę punktów. Oczywiście gracz z największą liczbą zdobytych punktów będzie cieszył się zwycięstwem.
Każdy gracz rozpoczyna rozgrywkę z jednym kaflem domu i ośmioma losowo wybranymi robotnikami, których w tajemnicy przed innymi graczami chowa za swoim parawanem. Na środku stołu rozkłada się losowo wybrane kafle wioski. Na każdą porę roku przypada po 12 unikalnych kafli, a w zależności od liczby graczy losuje się ich odpowiednią ilość. Kafle te stanowią pulę, o którą gracze będą się licytować oraz pozyskiwać z nich dodatkowe surowce lub umiejętności. Gracze, którzy wylicytowali kafle w danej rundzie, będą rozbudowywać nimi swoją wioskę.
Dodatkowo w zależności od liczby graczy układa się na stole kafle łodzi, na których umieszczeni są robotnicy i/lub żetony umiejętności w ilości wynikającej z danego kafla. Na koniec danej rundy (pory roku) zgodnie z ustaloną kolejnością gracze będą zabierać jej zawartość (robotników, żetony umiejętności) i zasilać nimi swoją pulę zasobów.
Wioskę rozbudowuje się przez dokładanie nowych sześciokątnych kafli. Na początku każdej z 4 rund kilka takich kafli pojawia się na środku stołu (w zależności od ilości graczy), a gracze dostają wolną rękę w ich licytowaniu. W kolejnych ruchach wystawiają swoich robotników przy jednej z krawędzi kafla, który chcą pozyskać. Wszystkie użyte w jednym ruchu pionki muszą być jednakowego koloru, a jeśli przebijamy czyjąś ofertę, musi być ich przynajmniej o 1 więcej i muszą odpowiadać kolorowi, którego wcześniej użyto. Mamy więc w grze jakby 4 różne, niezależne „waluty” – robotników w 4 kolorach. Nawet tuzin czerwonych nie jest lepszy od jednego zielonego, jeśli ten zielony zajął już miejsce przy kaflu, na który czyhają czerwoni!
Oprócz licytacji kafli, robotnicy zajmują się też ich wykorzystaniem. Każdy kafel to budynek, statek lub coś podobnego i albo daje bezpośrednie korzyści w grze np. w postaci punktów, albo pozwala na wykonanie jakiejś akcji po umieszczeniu na nim robotnika. Możemy to zrobić bez względu na to, czy należy on do nas, do przeciwnika, czy jeszcze podlega licytacji. Ważne, by przestrzegać zasad trzymania się jednego koloru oraz że, inaczej niż w przypadku licytacji, taki robotnik nie znika po zakończeniu rundy, tylko trafia do gracza, który jest właścicielem danego kafla. Jeśli więc wyślemy robotnika do pracy w swojej wiosce, zachowamy nasz kapitał ludzki do ponownego wykorzystania w kolejnej rundzie. Ale jeśli pracujemy u przeciwnika, sami powiększamy jego możliwości odegrania się na nas w przyszłości.
Keyflower urzeka mnogością kolorowych meepli, które użyte w ramach prostych i czytelnych akcji, pozwalają nam budować strategię, optymalizować posunięcia taktyczne i mieszać szyki przeciwnikom, a to wszystko w atmosferze blefu, podejrzliwości i z ciągłym kalkulowaniem, jaką jeszcze siłą roboczą dysponują przeciwnicy.
Jest to gra, która wymaga od graczy próby przewidywania ruchów przeciwnika po to, aby nie dać się zaskoczyć lub samemu ubiec swoim ruchem poczynania innych, daje również możliwości wyboru różnych strategii na zdobywanie punktów. Jednak ze względu na początkową losowość każdej rundy zwycięska strategia z poprzedniej gry może okazać się nieprzydatna w kolejnej rozgrywce. Wyczuwalna w grze lekka negatywna interakcja może osobom o słabszych nerwach trochę podnieść ciśnienie, co osobiście uważamy za plus tej gry, gdyż dzięki temu rozgrywa jest emocjonująca, a sama gra wiele na tym zyskuje.